Kantu bat gara
Si vis pacem para bellum kantatzen genuen gaztetan, eta estatuari(ei) gerra deklaratzen genion(en). Gerra beti!
Baina bakezaleak ginen, bakea nahi genuen, bakean bizi nahi genuen. Eta hor ez zen inolako kontraesanik, gure bakeak bazuelako baldintza bat, ezin zela gauzatu ahalik eta etsaiek (gogor etsaiari!) herri hau pakean utzi arte. Euren bakerik ez genuen nahi. Bakearen uso faltsu denen aurka ginen, eta no hay tregua eta no habrá paz oihukatzen genituen, eta que se vayan, que se vayan de una puta vez. Alde egin zezatela nahi genuen, bai. Izan ere okupazio egoera batean jaio ginen, bai, guda baten erdian, urteak pasa ta berdinetan gaude.
Berdinetan? Ez dakit ba…
Okupazioa, menderakuntza, inperialismoa, aspaldiko garaietan, urrutiko lurraldetan gertatutako istorioak dira gaur egun. Bizikidetza baketsua da modako kontzeptua. Jende zoriontsua herri libre batean, herri libre bateaaaan!
Herria hitza abestirako baino ez darabilgu, hori bai, folklorerako. Gainontzean gizarteak eta jendarteak lekua jan baitiote terminoari. Herria edo nazioa bezalako kontzeptuak iada ez ditugu entzuten, eta entzuten ditugunetan “nazioa hil” egin behar dela aditzeko, hil ezazu aitaren bertsio berrituan. Naziotasunak edo euskarak enbarazu egiten baitute euskal herritar edonor den garaiotan, Gozategiren Don Jose ere bai, jakina, Axola duen gauza bakarra bizilekua baita, defendatzen duzun “proiektu politikoa” EHren likidazioa izanik ere. Dena da zilegi. Eta noski, baldintza horietan inor ez da kanpokua.
Nola aldatzen diren gauzak kamarada, nola…
Zertarako dek gehio, euskeraz eta kitto! genion. Lingua vascorum, lingua navarrorum-a zela gure hizkuntza bakarra genionean, euskaldun egiten gaituena. Egun ordea hiru hizkuntza dituen gizarte batean bizi omen gara. Gizartean bai, edo jendartean.
Mp3aren aroan GORA HERRIA! modaz pasatu zaigu, binilo eta kasete zaharretako kantua da egun. Tira ez, bada salbuespen bat, Anoetako Belodromoan oraindik indarrean da herriaren goratzea, negu gorrien garaietan bezalaxe “irrifar egiteko” udaberri eternalotan ere. Eta Pasaiako herritik dator notizia, bertako badia izango omen da gure Playa Girón, Batista kanporatu gabe, hori bai. Bere mende jarraitu arren. Batistarik inoiz existitu izan ez balitz bezala jokatzean dago gakoa. Ukatu dena! Ezaren gudaz baietza sortuz, ukazioa legetzat hartuz beti aurrera joatea. Gure aukeren jabe eraikiz hastean, euskal jendarteaz mintzo zaigu ahots berbera, euskal jendarteaz bai, zeinen parte omen diren baita nazionalista espainiarrak ere. Inork ez zidan esan euskaldun izatea zein erreza dan…
Kalkulu matematikotan aurrera egin dugu ordea, zenbat gara galderari erantzuna aurkitu diogu azkenean! Gaztetan kioskoari birak emanaz bat eginik, bat izanik, eskualde guztiak abesten bagenuen, orain kioskoetatik itzultzean bat ez, hiru garela irakurri dezakegu. “Hiru subjektu, bakoitza bere erritmo eta abiadurarekin”, hori omen da errealitatea, horrek behar omen du izan gure eraikinaren orube. Jainkoak benedika gaitzala!
Hirukoiztu egin gara hortaz, bat eta bakarretik, hirura. Banderak ere bikoiztu bai gutxienez. Ikurriña bai! española ez! aldarriaren bigarren zatia amnesiaren zulorik sakonenean baitugu galdua. Urtean egun bakar batez Bilboko udalean ordu gutxi batzuk ere pasa ezin zituen piperpotoa, orain udaletxe guztien erdi-erdian dugu. Guztietan ez, barka. Batzuetan frantsesen bandera dugu (aspalditik), errepublikakoa. Frantsesen errepublikako bandera baina, oraindik ez dugu sobera maite. Espainolen bandera errepublikarra aldiz iada ez da espainolena ere, “errepublikarra” da. Besterik gabe. Munduko errepublikarena ote? Eta asko maite dugu egun, ia gure banderak adina.
Iruñakov herrian bandera gorriaz gain ikurriña ere izan dugu udaletxean. 2015eko uztailaren 6an izan zen, “erregimena erori” zenaren sinbolo. Hiruzpalau orduz egon zen bertan. Harrez gero arrastorik ere ez. Ez ote zen erregimena gorantz eroriko?
Baina ez gaitezen desbidera banderarekin, gauza jakina baita trapu bat dela, haizerik ez badabil.
Giltzapean koblatan aritzea beste erremediorik ez dutenentzat berriz intxaurrak beti dira hamalau, gerturatzerik ez duen esaera al da hau? Haiek barrutik eta guk kanpotik tiratzekoak ginen, denok apur bat emanez, gutxi batzuk dena eman ez dezaten, bakarrik egon ez daitezen. Baina kanpotik ez dugu asmatzen. Ez gaitezen engaina.
Kantatzen duen Herria ez omen da inoiz hilko, baina zer kantatzen duen jakitea komenigarria delakoan naiz. Gainontzean gureak ja egin du, gaiten garbi mintza, lainopean bezala galduak gabiltza. AEK-ko beteranoen antzera bururik ez, eta txapela nahi. Zer gehiago esan, egin dezakegu dena esanda dagoenean…
Kantu bat gara
Kantu bat gara bidalketa lehenengo ZUZEU-(e)n agertu zen.